Jeden dzień. Plener TSF. Pasłęk. I chwilowa przerwa od zdjęć majówkowych 😉
Z prześwietnym podzamczem, klimatycznymi uliczkami i przychylnym do użyczenia swojego wizerunku na potrzeby internetowe dżentelmenelem 😉
Majówka. Wpis drugi.
Idziesz.
Taki wyłączony trochę, beztrosko mrużąc oczy do słońca, przedzierającego się przez soczystą zieleń drzew.
Wypinając brzuch do wiatru, ręce chowając w kieszeni i nie myśląc o, zbliżającym się nieuchronnie, powrocie do rzeczywistości (czyt. koniec śląskomajówkowego biesiadowania).
I nagle bum. Albo jeb! Albo jedno i drugie. To tak jakbyś z zimnej zewnętrzności wchodził do ciepłego środka czegokolwiek – jest takie uderzenie gorąca, które w tym wypadku jest symbolem mojej zwyrolskiej WszechWyobraźni. Najpierw jest budynek rozrządowni czy czegoś – to w tej chwili nie ma absolutnie znaczenia, bo moim oczom ukazuje się zbiornik wodny… Nie byle jaki zbiornik. Basen pełen męskości, miłości, martwych chłopców i martwych dziewczynek, pełen euforii. To z tego basenu wieki temu wyłoniła się, ociekając złociście lśniąco zajebistością, Pramatka wszystkich galerianek, zwana też PraGalerianą i do swych cór wściekłych wykrzyczała władczo (wcześniej wypluwając je z ust, bo nigdy nie połykała) „Idźcie moje córy wściekłe! Idźcie w świat i obciągajcie w imię Miłości!!”. Namaszczając każdą z wielkim pietyzmem, klejącą się do skóry, świętą wodą i na drogę jeszcze w plastikowobłękitne buteleczki wodę świętą nalewała, żeby córy, podczas wędrówki pełnej niebezpieczeństw, piły i obciągały bez końca. W imię Miłości…
No dobra, WszechWyobraźnia poniosła mnie po prostu na wyżyny, ale co ja poradzę?
Zwyrol piotrograficzny nad basenem pełnym prezerwatyw – no to wizja sama się wepchnęła 😉 I jeszcze! W wodzie pełno żab … Wyobrażacie sobie? Wszystkie żaby w ludzkiej ciąży i nie wiadomo kto jest ojcem…
Podczas wizualizacji tego, co dzieje się w mojej głowie proponuję rzucić okiem na kilka zdjęć 😉
Katowice. Muchowiec. Stacja nierządu, tfu … rozrządu 😉
Dawniej była to prężnie działająca stacja rozrządowa, posiadająca dwie grupy torów przyjazdowych i jedną grupę torów kierunkowo-odjazdowych. Działała też druga, pomocnicza górka rozrządowa, zaś od strony zachodniej mieściły się lokomotywownia oraz wagonownia
I kiedy już z buziami pełnymi uśmiechu, kartami pamięci pełnymi zdjęć, głodni i spragnieni (z basenu pić nikt nie chciał) kierujemy się, powłócząc nogami, w kierunku wyjścia – przed oczętami rozgrywa się kolejna scenka.
Oto pojawia się przedstawicielka starożytnego rodu PraGaleriany. Krążą legendy, że gdy nastał czas rewolucji zbuntowane galeriany przestały obciągać już tylko w imię Miłości, udusiły PraGalerianę wpychając jej do przełyku prawie wszystkie nylony basenowe pełne lepkiej miłości i nastał czas obciągania w imię dóbr materialnych, osobistych, pieniężnopieniężnych i innych. Tak więc przedstawicielka starożytnego rodu jest po ewolucji – to ssak leśny, dar przyleśny, przydrożny słonecznik, stacjonarna światłość wiekuista – jedzie upchnięta na przednim siedzeniu białego powozu, z wysoko podniesioną głową (w ten sposób sugerując swoje pragalerianowe korzenie) i lewą rękę ma pełną miłości, za którą potem dostanie środki płatnicze, które z kolei będzie mogła wymienić między innymi na produkty, skrzętnie kolekcjonowane w tym historycznym basenie.
Uśmiechamy się. Czytała Krystyna Czubówna.
No właśnie gdzie?
Trójmiejska Grupa Eksploracyjna poszalała w tegoroczną, minioną już, majówkę.
Część odpoczywała po mazursku, wyeksplorowawszy przy okazji opuszczony tartak. Inni zostali na pomorzu i eksplorowali tuż za miedzą.
Nasza czwórka zapakowała się do zielonego Jeepa grupowego kolegi i ruszyła podbijać silesię, gdzie mieszkałem lat trzynaście.
Więc jesteśmy w Krainie Absolutnie Szczęśliwego Dzieciństwa.
Gdzie zimą, wracając po lekcjach, specjalnie brodziłem po kolana w śniegu, bo wtedy Szanowna Mama Prywatnie-Osobista robiła taką zajebistą, malinową herbatę na rozgrzanie. Gdzie w naiwności poznawania rzeczy zakazanych (czyt. zapałkiiiii) i chęci zrobienia pierwszego w życiu ogniska, spaliłem drzewo w pobliskim parku i też prawie pół rzeczonego parku. Gdzie z blond pyskatą koleżanką (pozdrawiam :*) spotykałem się nad magicznym źródełkiem i pisaliśmy swoje pierwsze „książki”, które oczywiście musiały być opatrzone ilustracjami własnej roboty 😉 Gdzie długie, szkolne przerwy zaczynało się pędem do przyszkolnego placu zabaw, żeby zjechać parę razu z pseudowyciągu z oponą imitującą siedzenie. Gdzie w niezrozumieniu pojęcia „kot zawsze spada na cztery łapy” wyrzucałem te biedne zwierzątka z okna pięciopiętrowej kamienicy, żeby sprawdzić (żadne zwierzęcie nie ucierpiało ;))
Eh … tego tyle jest i tak bardzo ryj mi się uśmiecha na samo wspomnienie…
No więc Zabrze, dzielnica Mikulczyce, województwo śląskie, kraina dzieciństwa – najpiękniejszego okresu w moim życiu, tak myślę 🙂
Nie muszę chyba mówić, jak bardzo cały środek mój piszczał na widok tych miejsc? 😉
Hałdy mikulczyckie pamiętam jako porośnięte trawą i inną faunoflorową warstwą. Na grzyby tam się kiedyś chodziło. I nawet, jakby dobrze spojrzeniem zarzucić, to w oddali majaczyły sylwetki bliżej nieokreślonych gór. W chwili obecnej hałdę likwidują/rozbierają. Pozostał tylko zapach siarki (?) – zdecydowanie nieodłączony element mojego dzieciństwa – więc stałem tak sobie i chłonąłem całym sobą ten zapach, ba, mógłbym nawet do słoika pozbierać trochę i ćpuńsko wąchać po kątach 😉 ale w oddali dało się dojrzeć, czarno ubranego, Pana Pilnującego z towarzyszką usadowioną na plastikowym krześle, która, najwyraźniej po uświadomieniu sobie, że przecież możemy być z jakiś gazety (wyczytałem, że jest jakaś afera pomiędzy firmą likwidującą, a mieszkańcami) skrzętnie skrywała twarz za dłonią (jakbym rzeczywiście szerokim kątem był w stanie sfotografować jej facjatę ;P). Zapewne pilnowali maszyn burzącolikwidujących, bo hałdy raczej nikt nie ukradnie 😉
To był dzień pierwszy.
Po sześciu godzinach podróży i moim sentymentalnym szlajańsku po starej dzielnicy padaliśmy na twarzoczaszki sposobem wręcz nieprzyzwoitym – trzeba było wracać do naszego katowickiego hostelu. Swoją drogą trochę współczuję swoim współpodróżnikom – bo prawie spazmów dostawałem na widok znajomych przestrzeni i oni biedni musieli słuchać trajkotania pt. „A tutaj to, tutaj tamto, tu robiłem to, blablaba” 😉
Jeszcze się trafił szybki, nocny spacer fotograficzny po Katowicach …
W drugim dniu majówki przyszedł wreszcie czas na obowiązki 😉
Pod katowicką kopalnią węgla kamiennego „Kleofas” docieramy bardzo modnie spóźnieni. Ktoś zaszalał na stronie o opuszczonych miejscach pisząc, że miejsce nadal aktywne – tak naprawdę to już praktycznie nie istnieje. Został szkielet szybu, jakiegoś łącznika między budynkami, budynek biurowy i tony gruzu wokół. I dziadkowie pilnujący, których szumnie ktoś, gdzieś nazwał specjalistycznie uzbrojoną formacją ochronną – ten z wąsem, uzbrojony w specjalistycznego owczarka niemieckiego ;), najodważniejszy chyba, na nasze głośne „dzień dobry” wymamrotał dwa razy „opuścić teren, opuścić teren…”. No więc opuszczamy niespiesznie, spacerkiem uskuteczniając nasze nieporozumienie w oczach, że „jakim cudem my tu trafiliśmy?” i, że „którędy to się wychodziło?”, żeby pod czujnym okiem Najgrubszego Pilnującego (który okiem patrzył z daleka) złapać jeszcze parę kadrów.
Nie da się ukryć, że pogoda dopisała niesamowicie.
Jak i rozmachoprzepych (kocham te swoje dziwactwa „nowomowowe”) miejsc, które jeszcze odwiedziliśmy, a o których następnym razem.
I na koniec jeszcze piotrograficzny Piotrowski, ustrzelony przez kornatkowiczankę
