Z winylowych rozbełtów .
Smużyć się między cieniami popołudniowego słońca potrafisz najlepiej, ale w poniedziałki robisz to trochę we wszystkich tempach zwolnionych – ciepłotą ciała nałożonych jakby sztucznie i bylejak. Oddech przysiadłby na lewym ramieniu i próbowałby być głębszy, gdyby tylko mógł się wydostać kominem wilgotnych ścian. A przecież nie może. Więc wierci się na brzuchu rozczarowująco drażniąc rzęski. To są te właśnie procesy. Te, których najbardziej nie lubisz – bo nie mieszczą się w każdym kubku z herbatą. Nawet w tym ulubionym.
Wiosna, wiosenka!
Paczka papierosów, kluczyki do samochodu, torba z aparatem i jedziesz. Przyjemny ciepły wiatr wdziera się przez uchyloną szybę. Wiosna coraz pewniej rozsiada się w sadach i lasach i na trawie. I to jest bardzo dobry stan – słońce rozpełza betonowym plastrem ulicy ciesząc mordę do każdego przechodnia. I to też jest dobre. Że możesz wejść do sklepu i kupić butelkę wody czy paczkę gum do żucia. Albo cokolwiek innego, co w danej chwili jest Ci niezbędne do tego, żeby tego dnia uśmiechać się jeszcze szerzej. Tak było do niedawna… Drażni mnie obecny czas i to, że mi nie wolno. Na zdjęciach Mleczny Piotr i okolice, z tych wydawać by się mogło odległych czasów kiedy na zewnątrz można było wyjść bez rękawiczek i bez mydła pod paznokciami. I wyjść też bez sensu – ot tak, po prostu…
