Wstaje sobie człowiek po niewyspanej nocy, lezie z jeszcze przymkniętymi oczyskami do kuchni, żeby wodę wstawić na kawę i zza ściany słyszy, jak jego cudowna i wspaniała sąsiadeczka po sześćdzisiątce na cały głos ryja drze, że „biaałeeeego miiiisiaaaa … aaaaaa”.
No przecież przytuliłem się do tej ściany, żeby sprawdzić czy czasem, z tego porannego zaspania, w uszach mi się nie popierniczyło solidnie, ale gdzie tam „… on przypomni, przypomni …chłopca Ci…”.
Więc od godziny głośniki męczę Jelonkowym BaRockiem, żeby misiowo mojej sąsiadki smutno nie było 😉
Z resztą owa sąsiadka to w ogóla artystka jakich mało. Innym razem na cały regulator włączyła Wiolettę Villas i z rozlegle nagą górną częścią ciała wyszła na klatkę schodową, żeby potańczyć. Mówię całkowicie poważnie.
Mam jeszcze sąsiada-trąbkarza, która ćwiczy na tej swojej trąbce w najmniej odpowiednim momencie.
I sąsiadkę-pijaczkę, matkę wszystkich kotów na osiedlu – którejś bardzo mroźnej zimy, ubrana w zielone paputki zwane dalej kapciami i w eleganckiej sukni z odkrytymi plecami próbowała wejść po schodach na swoje piętro. Strasznie wtedy wiało na tym korytarzu, więc miała niemałe problemy z utrzymaniem równowagi 😉 .
Potem przeturlała się po schodach wprost pod moje drzwi i turlała się tak intensywnie, że kiecka jej się podwinęła prawie pod szyję.
Miała na sobie dziwne pantalony. Judasz w drzwiach – dobra rzecz 😉 😀
Dziś mała powtórka z ostatniej eksploracji. Eksploracja połączona z moim wyziewem artystycznym. Zobaczymy co z tego wyjdzie.
