Oops, I did it again…
Norwegia, sierpień dwa tysiące siedemnaście, kilka gór, góreczek i pagóreczków – wszystko co wielbię soczyście.
Spora porcja zdjęć. Czerwona sukienka, pot, krew, łzy i kurewsko zimne potoki, stawy, jeziora. To był bardzo piękny czas – i choć preludium końca pewnego fragmentu mojego życia to jednak sentymenty jakoś siedzą na ramieniu i od czasu do czasu tymi swoimi koślawymi paluszkami kręcą łzy w oku na samo wspomnienie tego wszystkiego co fajne wtedy…
Fotobudka. Ślub Izy i Mateusza.
Wyjeżdżam na urlop, ale chyba bardziej z poczuciem, że uciekam z kraju na parę dni niż cokolwiek innego. To urlop, który zdecydowanie był światełkiem na końcu tunelu. Z resztą w miejscu, gdzie tylko nogę wystawię na płycie lotniska i już wszystko wraca do normy, pojawia się równowaga , życiowe dylematy znikają, rozterki obumierają a w głowie piętrzą się tylko myśli, że trzeba pod kolejną górę podleźć. Norwegia – moja ukochana…
Mój urlop jawi się w tym roku niczym światełko na końcu tunelu. Ostatnie miesiące obfitują w Wielkie Zmiany, zarówno w życiu prywatnym, zawodowym jak i fotograficznym. Bywają dni, że co rano budząc się jestem bardziej Człowiekiem Zmartwychwstającym aniżeli wypoczętym, wyspanym i świeżym…Plan jest taki, że za parę tygodni będę wspinał się z wywieszonym jęzorem (wywieszonym, bo kondycja jest rzadko istniejąca w ostatnim czasie) po górach w Norwegii, fotografował czerwone sukienki i spał do południa, żeby odespać wszystkie traumy związane z porannym wstawaniem do pracy. I w związku z tym mały wpis przypominający – droga Troli w Norwegii to podobno jeden z piękniejszych widoków na świecie – i ja to potwierdzam podpisując się pod tym stwierdzeniem wszystkimi kończynami. Zdjęcia archiwalne, trochę zakurzone i wygrzebane z odmętów moich dysków twardych… Trole i okolice.
Dużo dzieje się. Mało mnie tutaj ostatnio.
Ale zanim uchylę rąbka tajemnic rodzaju wszelakiego – zdjęcia ze skąpanej wrześniowym słońcem Norwegii.
Akt górski sprowokowany – gdyż tak piękne widoki wkomponowane w tak piękne widoki ponowne same z własnej woli raczej nie występują. Nie ma tak, że idziesz w góry, a tam leży modelka ułożona już i czekająca na dźwięk migawki. Prowokacje były. Dobry czas.
W internetach znalazłem informację, że zgodnie z historią z XVI wieku, nazwa tego wąwozu powstała od niejakiego Gudbranda, który uciekając ze swoją narzeczoną uratował się przeskakując wąwóz w najwęższym punkcie. Gudbrand został uznany za wyjętego spod prawa za swoje czyny i mieszkał do końca swoich dni w domku z kamienia w jednej z dolin powyżej Gudbrandsjuvet. Dolina nadal nazywa się Gudbrandsdalen. Co stało się z narzeczoną legenda nie wspomina. I jakich czynów miał czelność dokonywać ów wymieniony – nie wiem. Miejsce bardzo urokliwe – błękitne wody rzeki Valldøla poszarpały miejsce tworząc ciekawe formy i dziury w skałach, niezliczone ilości wirów też robią wrażenie. Przebywanie w tym miejscu zdecydowanie pozytywnie podnosi ciśnienie.
Jak upolować zorzę polarną?
Oto przepis: musisz znaleźć się na norweskiej górze Fauskekambane, z której widok rozciąga się na miejscowość Sykkylven. Zorza polarna, pomimo miliona świateł bijących z domostw poniżej i tak będzie świetnie widoczna – w końcu jesteśmy w Norwegii… To znaczy byłaby świetnie widoczna, gdyby tylko zechciała rozbłysnąć na niebie… Niestety… Wieczór spędzam siedząc na dwustopniowej drabince, która docelowo miała służyć jako statyw, ale świetnie radziła sobie też jako krzesełko. Do tego popijam kakao i rzucam zachmurzonemu niebu spojrzenia pełne nienawiści. Co prawda tuż po porannym otworzeniu oczu i uświadomieniu sobie, że właśnie jestem po prawdziwie norweskim telttur wybaczam zorzy tę nieobecność powstałą zapewne z nieśmiałości czy pokrewnych uczuć targających nią w drodze od słońca do ziemi. A kiedy wypełzam z namiotu i widzę jakie światło bezczelnie rozbiegło się po niebie – wybaczam wszystko…
Pierwsza noc polowania, mimo braku spotkania pierwszego stopnia z zorzą, ma bardzo sympatyczny finał pod postacią powyższego skromnego wschodu słońca… Jedźmy dalej – jesteśmy na dobrej drodze do spotkania…
Więc… (jakkolwiek nie wolno zaczynać zdania w ten sposób, ja robię to z premedytacją…)
Co z tą zorzą? Kolejny wieczór (kilka wymieszanych ze sobą i bezzorzowych dni, które powyżej można obejrzeć w galerii – opisowo pomijam) to wieczór, gdzie wszystko mówi Ci, że coś się wydarzy. Norwedzy wtedy zachowują się odrobinę dziwnie – co prawda jestem z Polski i nie wiele może mnie zdziwić… 😉
Siedzę na ławce. 3 godziny. Współtowarzyszka marudzi, że jej zimno – wcale się nie dziwię, bo i ja gdzieś nieśmiało szczękam zębami, ale wspaniałomyślnie i po gentelmeńsku oddaje swoją ciepłą bluzę (żebyśmy przypadkiem nie opuścili miejsca polowania, bo mam przeczucie) i sam siedzę w kurtce jedynie. Zorza pojawia się w dziwny sposób – to znaczy najpierw na niebie wyskakuje biała łuna ciągnąca się od lewej do prawej części horyzontu, którą można pomylić z chmurami. Najlepiej ustawić aparat na dłuższy czas naświetlania – jeśli owa biała łuna na zdjęciu będzie miała zielone zabarwienie to znak, że lada moment na niebie będzie istne szaleństwo, jednorożce, motyle i inne synonimy szczęścia 😉
Moim statywem jest paczka papierosów, lampa błyskowa i skały – na zmianę, czasu jest za mało bo zorza jest dosyć kapryśna. I choć zdjęcie nawet w najmniejszym stopniu nie oddaje piękna tego zjawiska i choć ISO za wysokie, czas otwarcia migawki za krótki, matryca zapaćkana to i tak uśmiecham się szeroko, bo BYŁEM i WIDZIAŁEM. Marzenia się spełniają!
Mam lęk wysokości – wszyscy to wiedzą. W nieskrajnych przypadkach objawia się on perliście spoconym czołem, rozbieganym wzrokiem i pochodnymi, które układając się gdzieś w okolicach prawego ramienia nie dają normalnie w danej chwili funkcjonować. W skrajnych przypadkach wszystko ma miejsce to co powyżej plus dodatkowo drę się, że wszyscy zginiemy… czasami zdarzy się, że jestem na tyle taktowny, żeby wydzierać się milcząco i wewnątrz siebie- rzucam wtedy tylko takie spojrzenia pełne nienawiści do wszystkiego co jest w zasięgu wzroku i w jakikolwiek sposób próbuje popsuć strefę mojego komfortu – i to wcale nie musi być człowiek.
Na szczyt Dalsnibba wjeżdżamy samochodem – jak tylko nieśmiało spojrzę w szybę to widzę, że nic nie widzę… to znaczy droga jest tak powykręcana i powciskania w zbocze, że momentami mam wrażenie, iż zaraz na zakręcie spadniemy te czterysta pięćdziesiąt dwa kilometry w dół i łamiąc kończyny zginiemy dosyć szybko, być może nawet bezboleśnie. Zatem rzucam swoje nienawistne spojrzenia wszystkim przepaściom, które objawiając się moim oczom przyspieszają bicie serca, rodzą drżenie rąk i sprawiają, że wciskam wszystkie niewidzialne pedały odpowiedzialne za hamowanie 😉
Na samej górze wieje złem – mój kąt oka obserwuje człowieka, który z racji tego zła straszliwego pod postacią wszystkich rodzajów wiatrów występujących na 1495 metrze nad poziomem morza, nie jest w stanie założyć na siebie kurtki. Ani czapki. Za to przepiękny i fotogeniczny widok na dolinę rekompensuje to zło okrutne.
W myślach jest wrzesień. Wrzesień mocno kładący się słońcem na płycie lotniska, kiedy wolno drepczę w stronę samolotu z torbą podróżną żeby zająć swoje miejsce i polecieć TAM WŁAŚNIE. Bo TAM WŁAŚNIE to zdecydowanie moje miejsce, gdzie wyciągnięte mentalne baterie leżące w trawie niewysokich gór ładują się dużo szybciej, niż w trawie krajowego pochodzenia. Gdzie wpychasz ręce w kieszeń, zamykasz oczy i kierując głowę w stronę nieba masz wrażenie, że to tutaj początek ma świat. Bo w kraju nizin, błota, PISu i posłanki Krystyny, z którego przyleciałeś to raczej niekoniecznie. Jest wrzesień – do zdjęć z Norwegii chciałem wrócić nareszcie, ale czekałem na impuls. Taki magiczny pstryczek, kopniak i szept „Piotrowski, dawaj… już można„. Ostatnio lubię jak mi się zdjęcia uleżą, dojrzeją, foldery napuchną i popękają trochę sposobem ciastowo-kuchennym 😉
Najpierw obiecałem sobie, że pierwsze norweskie wpisy pojawią się jak tylko spadnie śnieg – jakoś tak miało grać ze sobą to wszystko… Norwegia, często zimna, śnieg w kraju, ciepła herbata i zdjęcia. Co prawda parę dni temu spadło trochę śniegu, ale że czekałem na to białe cudo tak długo to wolałem złapać aparat i robić nowe zdjęcia, niż wychodzić ze zdjęć archiwalnych.
Impuls pojawił się wraz z możliwością obejrzenia norweskiego filmu Bølgen. Bølgen (po polsku fala) to katastroficzny film przedstawiający skutki osunięcia się mas ziemi ze stoków do wody. Generalnie żeby było śmieszniej, albo wcale nie… Nie są to wyssane z palca historie, bo takie rzeczy już w tym kraju się zdarzały. Tsunami powstałe po takim osunięciu w roku 1958 roku miało wysokość 524 metrów. Wracając do mojego impulsu… akcja filmu Bølgen (pod nazwą filmu link do trailera) dzieje się w Geiranger, małej osadzie u podnóża fiordu o tej samej nazwie – jednym z piękniejszych fiordów w Norwegii, gdzie we wrześniu dwa tysiące piętnaście z największą przyjemnością (spożywając frytki kupione po polsku w polskiej frytbudzie) rozkoszowałem się niesamowitością przyrody 😉 Ale zanim… Po drodze dwa promy i parę bardzo fotogenicznych miejsc…
Zatrzymujemy się przy punkcie widokowym skąd rozciąga się widok na Geiranger zwanego też, co akurat mnie nie dziwi, królem fiordów…
Po wojażach górskimi drogami wciśniętymi czasami w zbocza jakby od niechcenia i po przesłuchaniu tryliona razy „Ballady o Janku Wiśniewskim” (bo jedziesz z całej siły naciskając pedał gazu, z całej siły i na całą parę lecą Chłopcy z Grabówka i to jest tak absurdalne i piękne jednocześnie, że absolutne szaleństwo, łza w oku i motylki w brzuchu wymieszane z jednorożcami szczęścia ;)!) przyszedł czas na podróż w stronę Dalsnibby – szczytu leżącego na południe od Geiranger. Na wysokości 1 476 m, więc wiało piździło napierdalało wiatrem tak, że nie czułem oczu, nosa i w ogóle całej twarzy. Ale te zdjęcia następnym razem 🙂
Stało się.
Ostatni dzień zwiedzania. Ostatni dzień pobytu omijam, gdyż spędziłem go na szybkim pakowaniu i jeździe w stronę lotniska.
I z przykrościami małymi, że lada moment nastąpi smutny powrót do rzeczywistości, zawodowych obowiązków i innych rzeczy, które na ten moment wydawały mi się absolutnie straszne.
Wracam do lasu, w który wpełzłem oniemiały dnia pierwszego – z informacji od Anitexa wynikało, że jeśli minę miejsce do którego doszedłem za pierwszym razem i pomęczę się trochę pod górę znajdę wzgórze z wodospadem, hyttami i fajnym widokiem na Sykkylven. Zasuwam zatem …
Szybki powrót do Cyborgowych Włości i śmigamy w trójkę na prom do Ålesund, żeby zobaczyć miasto.
Ålesund – portowe miasto handlowe położone na zachodnim wybrzeżu Norwegii, nad Störfjordem, region Møre og Romsdal. Położone na półwyspie i kilku wyspach, tworzących dogodny port. Nazywane norweską Wenecją. Niezwykle urokliwe.
Panorama z punktu widokowego Kniven na górze Aksla jest po prostu nieziemska !!!!!!!
Wracając jeszcze do marudzeń o braku zorzy polarnej – kupiłem sobie własną! W sklepie z pamiątkami w postaci magnesu na lodówkę za parę koron norewskich! Ot co!
A późnym wieczorem parę zdjęć z brzegu portowego. I powrót na punkt widokowy, żeby się jeszcze pozachwycać głośno.
Koniec.
Tydzień niesamowitych wrażeń, apogeów szczęścia i pochodnych układających się w szerokie uśmiechy nabuźne. Mnóstwo fantastycznych widoków, kadrów, zdjęć, wędrówek.
To był taki tydzień, gdzie każdym zmysłem chłonąłem świat, o zobaczeniu jakiego zawsze marzyłem…
Mam nadzieję, że kiedyś tam wrócę powłóczyć się jeszcze między tym wszystkim co sprawia, że karty pamięci w aparacie pękają w szwach.
Dziękuję! 🙂
Szybki czwarty dzień. Deszczowy.
Wbijamy na górę Aurenakken – to znaczy wbijają Anitex i Cyborgowy Konkubent, ja ledwo wpełzam 😉
I gdy już po Aurenakken z widokiem na Sykkylven wracamy do Cyborgowego Domu wypić kawę, herbatę i inne rozgrzewające płyny Anitex krzyczy, że musi mi coś jeszcze pokazać! Odziany w zapasowe, suche rzeczy Cyborgowego Konkubenta (deszcz leje i leje) wsiadam w samochód i jedziemy nad przystań.
A potem pod uroczy i niepozornie wyglądający z zewnątrz opuszczony domek, gdzie zdjęcia trzaskam trochę w biegu mokrym fiszajem 😉
Więcej zdjęć domku: TU.
Żegnamy Harastølen. Zasmuceni trochę, że te kilka godzin w środku tak szybko minęło. Cyborgowy Konkubent ukradkiem ocierając łzę, podaje mi chusteczkę. Tylko Cyborg Anitex dzielnie się trzyma – zarzuciła tryb „nie płakać” i siedzi z chłodnym wyrazem twarzy nie zdradzając swych emocji 😀
Ruszamy. Z zamiarem szybkiego powrotu do Cyborgowych Włości. Po drodze wbijając się w takie drążone w górach/skałach tunele.
I oczywiście zatrzymując się na dźwięk moich pisków.
Co ciekawe w Norwegii przy każdej przydrożnej piękności natury przygotowane jest miejsce na zaparkowanie samochodu, drzewa zasłaniające widok są wycięte, więc można stać i podziwiać bez niepotrzebnych elementów w kadrze 😉
I zamiast prosto do Sykkylven znowu zjeżdżamy w boczną drogę. Za sprawą znaku, że lodowiec.
A, że widziałem już dwa języki lodowcowe to czuję się dumnym, światowym znawcą tych cudów natury i generalnie nie ma opcji, żebym nie zobaczył i tego.
Ciocia Wikipedia podpowiada, że Jostedalsbreen to największy lodowiec w kontynentalnej Europie. Ramiona lodowca tworzy wiele dolin – jest ich ponad pięćdziesiąt – w tym Bøyabreen (gdzie już miałem okazję być podczas tego pobytu). Trafiamy tam po sezonie wycieczkowym, więc dojście jest trochę utrudnione. Po za tym, podczas godzinnej wędrówki do „jak najbliżej” ciągle pada.
Można się poczuć jak na innej planecie…
Potem parę zdjęć – żeby się pochwalić, że pomimo potłuczonego kolana nadal umiem skakać.
I do Sykkylven – padając na moooordy! 😉
Deszcz. Wiatr. Mgła. Dosyć ciężko zazwyczaj o kompilację tych trzech zjawisk w jednym czasie 😉
Sześć kilometrów drogą wciśniętą w strome zbocze. Co kilka metrów ostry zakręt.
Dziury w drodze, więc poczuć się można jak u siebie, w Polsce.
Docieramy. Parkujemy.
Następuje szybkie przegrupowanie, synchronizacja zegarków, kontrola sprzętu i poprawienie opasek na głowach.
Poprawiamy pieczołowicie, gdyż na pięciuset m n.p.m piździ jeszcze mocniej, intensywniej.
Abstrahując na moment od sanatorium…
Muszę przyznać, że jestem zafascynowany działaniem miejsc opuszczonych o których słyszałem i w którym byłem.
W norweskim regionie Vågsøy (nie mam zielonego pojęcia jak to czytać) stoi latarnia morska.
Stoi opuszczona wiele lat – jest trochę podniszczona, rozklepana, rozciapkana, posunięta przez czas i tak dalej, ale na samym czubku w dalszym ciągu osadzona jest prężnie działająca soczewa, przez którą światło błyska na ocean.
I władzom regionu/komuny/gminy cholernie ciężko burzyć takie cudo (podejrzewam, że w Polsce nikt nie miałby skrupułów).
Zatem władze rzucają hasło „Braaaać!”. Dosłownie… Możesz przyjść, zapłacić symboliczną koronę norweską i stajesz się niejako właścicielem tego morskiego cudu. Warunek? Remont na własną kieszeń … Możesz mieszkać, otworzyć restaurację, galerię, cokolwiek.
Ktoś by się rzucił? Bo ja z pewnością 🙂
Ale wróćmy do Harastølen.
Otworzone w ok. 1900 roku początkowo było szpitalem dla chorych na gruźlicę.
Położone wysoko w górach, gdzie klimat podobno sprzyjał wyzdrowieniu chorym.
Z własnym wagonikiem górskim transportującym chorych z miasta, chlewnią gdzie radośnie ogonem merdało pożywienie, a nawet pierwszą w Norwegii turbiną wodną, która płodziła prąd…
Niezależność takiego miejsca pełnego chorych na pewno była w tym czasie bardzo ważna…
Po II Wojnie Światowej sanatorium stało się ośrodkiem dla psychicznie chorych. Mnóstwo samobójstw, jakie popełniali rezydenci skłoniło władze ówczesnego zakładu do zabezpieczenia balustrad schodów grubą siatką pełznącą od piwnicy po ostatnie piętro.
Końcówka lat 80tych sanatorium staje się miejscem, gdzie uchodźcy z Jugosławii i Bośni znajdują schronienie.
Potem długoletnia cisza, przeplatana dźwiękiem wybijanych szyb tego opuszczonego budynku.
I dopiero pod koniec lat 90tych pojawia się Kristian – po sześciu latach spędzonych w Stanach Zjednoczonych wraca do Norwegii. Przez kilka miesięcy pomieszkuje w jednym z pokoi opuszczonego sanatorium. A potem zostaje takim jakby prawnym opiekunem/właścicielem tego miejsca. Dosyć ciężko postawić miejsce na nogi, ale widać, że chłopak świetnie sobie radzi.
Wita nas nienagannym angielskim. Choć papieros, najwyraźniej na stałe przyklejony do górnej wargi, utrudnia mi trochę rozumienie jego słów. Szybko nas oprowadza mówiąc, których miejsc zdecydowanie unikać – wszak nie chcemy zasilić grona lokalnych samobójców. Na pytanie po co to wszystko robi z rozbrajającą szczerością mówi, że jest wariatem. I, że wiele lat był miłośnikiem miejsc opuszczonych, aż w końcu postanowił osiąść na stałe w jednym z nich. Z sanatorium związany dosyć blisko – zmarła mu tu babcia.
Poniżej na zdjęciu ponad stuletni fotel dentystyczny…
Biblioteka ze stołem do gry w pokera 🙂
I martwą naturą w słoiczkach…
Plany na przyszłość związane z sanatorium Harastølen?
Pewni filmowcy zaopiekowali się drugim piętrem i kręcą tam film „Villmark 2” – zwiastun można obejrzeć tu .
Po za tym Kristian w przyszłym roku planuje otworzyć, zamknięte do tej pory, domu stojące wokół głównego budynku. Najpewniej stare siedziby pielęgniarek i wszelkiej maści doktorów urzędujących tu w latach świetności Harastølen. Otworzyć dla takich ludzi jak ja – przyjeżdżasz, masz możliwość przenocowania i łazisz z aparatem po sanatorium tyle godzin ile dusza zapragnie. Nawet w nooocy – bo jest pokój zwany „naked room” gdzie właśnie w nocy straszy najbardziej 😉
Reszta potężnej galerii poniżej.
A na koniec jeszcze w przypływie weny twórczej, fotograficznie samojebkowej…
Pozdrawiamy! 😉
Sobotni wieczór z szampanem absolutnie nie przeszkadza przy wczesnym wstawaniu dnia następnego.
Szybka kawa na tarasie spożyta w towarzystwie norweskich wróbli…
i wybywam na deszczowy spacer po Lustrafjorden.
Lustrafjorden to najbardziej wcięte ramię Sognefjorden. Największy fiord w Norwegii. I trzeci pod tym względem na świecie.
I z takimi widokami, że dech zapiera !!! 😉
A gdzieś przed godziną dwunastą docieramy w góry, gdzie moje szczęście tego dnia osiąga absolutne apogeum.
Opuszczone sanatorium, w którym buszujemy kilka ładnych godzin…
Kurwamaćjapierdolizm Uroczysty ogarnia mnie tego dnia jakoś pod wieczór. Dlaczego?
Od początku.
Jest sobota. Świt niejako. Otwieram drzwi Cyborgowego Pokoju Gościnnego przekonany, że wstałem jako pierwszy.
I co? I okazało się, że Cyborg Anitex tak sobie kabelki w oprogramowaniu ułożył(a), żeby wstać godzinę szybciej niż ja i po odpaleniu programu „pakowanie” spakowała pół zawartości lodówki, toster i kuchenne pochodne przedmioty, bo w drogę. Więcej! Wspomnieć należy, że na tytuł Cyborga zasłużyła jak tylko odkryłem Jej ogromne pokłady energii, niewiadomego pochodzenia. Ma dziewczę na 14 do pracy to zamiast polenić się powłóczyście z rana to robi chleb bezglutenowy, chleb bananowy, trzy ciasta, a w między czasie biega dla zdrowotności po lesie zahaczając też o góry, na które ja pewnie bym nawet nie wlazł. I owce w tych górach zaczepia. I potem do pracy. 😉
No ale wracając … Bo w drogę. Jedziemy trzysta kilometrów na południe od Sykkylven – do opuszczonego sanatorium w Luster.
Po drodze zatrzymując się przy punkcie widokowym Ljøen, żeby mógł przez chwilę wybałuszać oczęta na Geirangerfjord. Fiord wpisany na listę UNESCO.
No i dalej.
Odwieczny problem dotyczący selekcji zdjęć – więc będzie ich duuuużo! 😉
Nie wiem…
Jakoś stoję w miejscu, przygnieciony wszechobecnością tych wszystkich cudów natury, obracam się górną częścią tułowia prawie wokół własnej osi i z oszołomienia nawet nie rejestruję dźwięku migawki. Zdjęcia robią się same 😉
I kiedy już obiecuję sobie, że przestanę piszczeć z radości na te widoczki na tyłach Cyborgowego Bolidu (w między czasie przegryzając sajgonki roboty Anitexa) okazuje się, że znajdujemy się w pobliżu języka lodowca Bøyabreen. Nie wiele myśląc Cyborgowy Konkubent pyka te dodaktowe 40 km. I tadaaam!
Z daleka mam wrażenie, że trzeba będzie na czworaka włazić w te lodowe jaskinie…
Moja orientacja w terenie wynosi minus sto. Dodać też mogę nieumiejętność … oceniania perspektywy (?) 😉
Zanim docieramy do Luster – okazuje się, że w tobołkach kuchennych Anitexa NIE MA KAWY!
Więc, jako najczęściej pijący i chyba nawet w zasadzie jedyny pijący regularnie, deklaruję zakup w najbliższym sklepie.
Korony Norweskie i tak muszę wydać, a kawa (poranny napój bogów) to absolutnie szczytny cel.
Więc sklep.
Kawa, mleko, cukier – przeliczam sobie na PLN i wychodzi jakieś 100 złotych 😀
I już wieczór.
Kurwamaćjapierdolizm Uroczysty.
Stoję na tarasie, spożywam nikotynę, wypijam kubek wspomnianej kawy (celebrując w sobie uczucie zadowolenia – wszak to najdroższa kawa jaką do tej pory piłem ;)) i nagle drzwi tarasu od wewnątrz otwiera Anitex i machając mi telefonem przed nosem coś bełkocze (wieczór na bogato, lał się szampan więc i bełkotanie było).
Zorza polarna … W ich miejscowości, skąd przyjechaliśmy!
Akurat wtedy, kiedy byliśmy te trzysta kilometrów za daleko.
No Kurwamaćjapierdolizm Uroczysty…
Poinstruowany doświadczeniem współtowarzyszy (wszak nie mam absolutnie żadnego doświadczenia w łażeniu po górach) ubieram się lekko i wsiadamy w samochód, żeby po przejechaniu paru kilometrów zaparkować u podnóża Regndal. Ale zanim dojeżdżamy to siedząc na tylnym siedzeniu samochodu moje oczy czasami wydają się z siebie wieloskalowe pomruki zadowolenia na widoki zza okna. Cyborgowy Konkubent jakby uszami czytał te moje oczy i co parę kilometrów zatrzymuje się, żebym mógł wysiąść i fotografować i fotografować i fotografowaaać !
Tak się stało, że jakimś cudem nie padało i wejście było znośne.
Sama wedrówka do doliny momentami po pionowych ścianach, ale że uparte ze mnie bydlę zasuwam z zaciśniętymi zębami próbując nie myśleć o towarzyszących zadyszkach w ilości grubo przekraczającej moją dzienną normę zadyszek. Pełznę, a współtowarzysze szeroko uśmiechając się kłamią, że jak na pierwszy raz w górach świetnie sobie radzę. I, że są pod wrażeniem 😉
Etui ze statywem, nazywane już teraz kołczanem sprawiedliwości, jest dzielnie dzierżone przez Cyborgowego Konkubenta. I w sumie dobrze, że chłopak taki uczynny, bo gdybym niósł osobiście to wtedy wchodziłbym po skałach na czworaka albo jakimś krokiem posuwiście dziwacznie nieodpowiednim czy coś 😉 Zasuwamy. Z aparatem wiszącym u szyi trochę wolniej idę, bo tyle piękna wokół, że migawka sama się rwie. Gdzieś w międzyczasie gubię muszlę oczną i okrutnie nadwyrężam kolano, ale po ponad godzinnej wspinaczce jesteśmy!
Dolina deszczowa. Lodowiec Regndalsbreen.
Perła wśród dolin Sunnmøre.
Jak na tamtą chwilę miałem wrażenie, że jedno z najpiękniejszych miejsc jakie kiedykolwiek widziałem w życiu! Choć tak naprawdę widziałem niewiele 😉
I już wracając z czołówką zainstalowaną na spoconym łbie, klnąc cicho na popieprzone kolano, leząc w półmroku po śliskich skałach nawet nie myślę o wyciąganiu aparatu. Ale widok na miejscowości Sykkylven i Velledalen wydają się być takimi wisienkami na torcie tego dnia, że nie wiele myśląc po raz ostatni wyciągam tego wieczoru statyw z kołczanu sprawiedliwości i pstrykam dwa ostatnie zdjęcia.
