Zbigniew Piotr Piotrowski
Modnie się wkurwiam, tworzę scenariusze w głowie z tysiącami różnych głównych bohaterów, którzy na końcu i tak albo umierają albo są wcale nie ważni. Pogoda zaczyna mnie rozpieszczać, subtelne szaliki, których i tak nie noszę pochowane są w odmętach szaf białych, nie lakierowanych. Rozpusta cynamonowa w kawie, dużo ludzi i łóżkowe uśmiechy.